skip to main
|
skip to sidebar
หน้าแรก
งานไหว้ครู ม.จุฬา ๕๑
Monday, July 7, 2008
ไหว้ครูจุฬา ๕๑
Sunday, July 6, 2008
งานไหว้ครู มจุฬา ๕๑
ไหว้ครูจุฬา ๕๑
Friday, August 24, 2007
Older Posts
Home
Subscribe to:
Posts (Atom)
คติกลอนสาร โบราณว่าไว้ตามที่ได้ยินเพิ่นไขจา ใคร่หลวกใคร่รู้หื้อหมั่นศึกษา บ่ใช่รู้มา จากท้องแม่ได้
หนังสือตัวเมือง หนังสือตัวใต้เรียนเถอะกำไรชีวิต ฝรั่งกูลา ยังมาค้นคิด สนใจอ่านอู้กำเมือง
เฮาเชียงใหม่แท้ฟู่ได้ไปเปลือง ตัวหนังสือเมือง ป้อยอ่านบ่ได้ของเก่าของหลัง แต่เดิมแท้ใส้สังบ่อาลัยอ่วงไว้
เถิงว่าทางการ บ่กินบ่ใจ้ก็ขออย่าได้ลืมลา ทีตัวอังกฤษ ฝรั่งภาษา สูท่านยังพา-กันเรียนว่าโก้
อะอาอิอี อุอูเอ้โอ้ว่าไอด้อนทโนมืดทึก หนังสือเมืองเรา บ่เอาใจนึก ไปสวะคว่างได้สันใด
ยูแคนสปิ๊ค อิงลิชยังไหว ฟุตฟิตฟอไฟ จะใดว่าได้หนังสือตัวเมือง ลื้อบ่มีไก้จาหนี้อึ่มจายเสียงฮ้อ
หนังสือตัวเมือง เพสเพียงเพชรค้อ เป็นของคิ่นข้อควรเอา จะใด
คว่างไว้ไปเรียนตัวเขา ลวดเสเลเมา เอาเป็นที่จั้ง
ของลุ่มวิสัย คันใจเราตั้ง ที่ไหนจะเรียนบ่รู้หนังสือตัวเมือง เหมือนหลักกระทู้ของชนเผ่าผู้เมืองเรา
อย่าทูมทอดไว้หื้อได้หมองเหงา พออดใจเอา ใช้สรอยสืบเส้น คำช้อยคำซอ อื่อนอพอเหล้น ก็ว่าโบราณเช่นล้ำ
ลวดเก็บใส่ไฟ เอาไหลล่องน้ำ ไปยินชอบสู่เพลงไทย หันว่ามันเพราะ เหมาะทันสมัย กลอนค่าวซอใย บ่ใคร่ชอบสู้
ภาษิตเมืองเหนือ คร่าวเครือคำอู้ไผบ่ฟื้นฟูเฟื้อฟัก ขอเชิญลูกหลาน หว่านเครือที่รัก กับทังปู่ป้าวงใย
พออดช่วยค้ำ อย่าทำใจไกล เหมือนหนึเสียไฟ ไปเป่าหิ่งห้อย บ่รู้สักนิด บ่ติดสักหน้อย หื้อเป็นแนวรอยสืบไว้
หนังสือเมืองเรา เก็บเอามาใช้เต็มเป็นขึ้เหมี้ยงยังดี เป็นของคิ่นเค้า เอามาขัดสี ใช้เป็นของดี สืบไปภายหน้า
อย่าหื้อมันสูญ ตกดินฝุ่นหญ้า จากแคว้นล้านนาเทศท้อง เอาเป็นของขวัญ หมู่มวลพี่น้อง อันเกิดร่วมห้องวันลูน
หื้อเขาได้รู้ฟื้นฟูอุดหนุน จักเป็นนาบุญ กุศลแผ่กว้าง นับเป็นของดี ที่ควรอวดอ้าง แก่เหล่าประชาเจื่องชั้น
บ่ใช่หนังสือ ชาติใดชาตินั้น จะคิดสอนดั้นได้มี จับลางชาตินั้น เขายังบ่มี ชาติเรายังดี มีหนังสือได้
มีทังตัวเมือง ตัวไทยตัวใตhอย่าปลงอาลัยคว่างละ อย่าหันของตัว ปูนขี้เหลียดละ มาสวะทอดได้ทูมดาย
ขอบรรยาย กลอนซอเสียงนี้ไว้เพียงเท่านี้วางคำ ก่อนแหล่นายเฮย ฯ
ซอ
เมืองเหนือเฮามีซอเป็นเอกลักษ์อย่างหนึ่ง
ที่กวรสืบสาน ซอ... คือบทเพลงพื้นบ้านของเมืองเฮา
สมัยก่อนรายการวิทยุทางเหนือจะมีละครซออยู่บางสถานี
บ่าเด่วบ่ฮู้ว่ายังมีอยู่ก่อ สัญญาณที่ฟังระบบ เอเอ็ม
ออกอากาศตอนนั้นมันบ่ไคร่ได้ยินถี่ เพราะบ้านผม
อยู่เหนือตอนล่าง ต้องฝังตึงเสาดิน ใส่ตึงเสาอากาศ
ถึงจะได้ยิน ม่วนแต้ๆล่ะสมัยนั้น ลางเตื่อก่อหายเป๋นกำก่อมี
กำซอแต่ละกำนั้น กิ๋นใจขะนาด ลางทีเย๊ยะหื้อน้ำแวดตาก่อมี
ฟังซอในวิทยุกับ ไปผ่อในงานวัดความรู้สึกมันต่างกัน
ในวัดมีการเอิ้นใส่จ่างซออย่างการเซ้ย
เซ้ยในที่นี้ เป๋นกำอุทาน ที่คนผ่อเอิ้นใส่จ่างซอตอนที่ถูกอกปอใจ
กับอรัมภบทที่ซ่างซอขับขาน และเหมือนการหื้อกำลังใจแก่บรรดาจ่างซอ
ลางที่คนฟังก่อเอาสตางค์หื้อก่อมีเพราะความประทับใจในการขับซอ
ฮูปเก่า เอามาเล่าไหม่
jaithong@gmail.com
กรุงเทพฯ, Thailand
View my complete profile